بر می گردیییییییم!!

سلام.

بالاخره سفر تموم شد و ما برگشتیم. انقدر زود گذشته که هنوز باورش برام سخته که تموم شد و باز باید یک سال دیگه صبر کنم تا دیدارها تازه بشه. بگذریم...

برخی از دوستان از من خواستن که خاطرات سفرم رو اینجا بگم. خاطره اونقدر زیاده که نمیشه همشو گفت اما گاهی گلچینش رو براتون تعریف می کنم.

اولین خاطره ی جذابی که برای ما رقم خورد داخل قطار به سمت مشهد بود. من به همراه مامان و بابا و خواهرم یه کوپه دربست داشتیم. شب حدودای ساعت 2 که همه به جز من خواب بودن(من آهنگای گوشیم رو گوش می کردم از بی خوابی) یه دفعه صدای فریاد یه بچه توی سالن پیچید:

n     ماماااااان! من جیش دارَََََََََََََََََََََم!

به این ترتیب نصف مسافرا از خواب بیدار شدن!

پدر با فرهنگ بچه که از بی ملاحظگی بچش ناراحت شده بود؛ نعره کشید:

n     خفه شو مگه نمی بینی مردم خوابن کره خر؟!!

و اینجوری بود که بقیه ی مسافرا هم بیدار شدن و نمی دونستن باید از این مکالمه بخندن یا گریه کنن؟!

من اما فقط افسوس خوردم که چرا بعضی از فرهنگهای خیلی خیلی ساده هنوز بین برخی از مردم ما جا نیفتاده.به جز این جریان، ماجراهایی مثل سیگار کشیدن توی راهروهای قطار،ریختن زباله در سالنها یا حتی کوپه ها،تمیز نکردن دستشویی ها و خیلی اتفاقات دیگه باعث شد به این موضوع فکر کنم که «پس ما کی قراره بزرگ بشیم؟!»

دیشب توی راه بازگشت که بازهم با قطار بودیم، ساعت 2:45 دقیقه ی صبح،با صدای مکالمه ی تلفنی بلندی از خواب پریدم. پسر جوانی که ساکن کوپه ی مجاور ما بود درست جلوی در کوپه ی ما مشغول صحبت با تلفن همراهش بود.با سردرد شدید رفتم بیرون و بهش گفتم:

-         می شه بفرمایید چرا به جای کوپه ی خودتون، اینجا دارید با تلفن حرف می زنید؟

با قیافه ی حق به جانبی گفت:

-         اولا اونجا خانوادم خوابن، بعدم اینجا بهتر آنتن می ده!!!

شما جای من بودین به این آدم(؟!!) چی می گفتین؟

اما خاطرات خوبم زیاد دارم که براتون حتما ً تعریف خواهم کرد.

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا بعد...