نوستالژی...

سلام

تو این حال و هوای ماه رمضونی یاد اولین باری که می خواستم روزه ی کامل بگیرم افتادم...

از بس کله گنجشکی گرفته بودم خسته شده بودم. احساس می کردم خیلی کار بیهوده ای یه!برای همین مامانمو مجبور کردم تا سحر مثل یه خانوم متشخص منو بیدار کنه و با احترام کامل یه پرس سحری بهم بده!مامان قشنگمم که تصمیم کبرای منو دید گفت باشه به شرطی که زود پاشی!!خلاصه ما سحر پاشدیم و یه غذای حسابی تزریق کردیم و خوابیدیم.صبح بیدار شدم که برم مدرسه(کلاس اول ابتدایی بودم) احساس کردم شدیدا گشنمه اما یه احساس غرور عجیبی یادم آورد که روزه هستم.تو مدرسه هم به همه پز دادم که من امروز روزه ی کامل میگیرم و همه هم اینجوریبودن!حتی به معلممونم گفتم!(ندید بدید!!) آقا ظهر که برگشتم خونه از گشنگی و تشنگی اینجوریشده بودم اما جیگر نداشتم به زبون بیارم چون موج مثبت بود که به طرفم پرتاب میشد:<<ما که گفتیم نمیخواد کامل بگیری...بچه رو چه به این حرفا...حالا حقته بکش!!...باشه تا ادب بشی و غیره...>>منم همانند بچه سوسکی خسته دل٬ صدام در نیومد تا ووقتی که همه رفتن بخوابن و برای افطار پاشن!با دوبرابر سرعت نور و بیصدا تر از گربه رفتم سراغ یخچال و بیش از نیمی از زولبیا بامیه ها رو خوردم!وای که وقتی اولین بامیه رو گاز زدم و ریق شیرینش به دهانم سرازیر شد چه حس خوبی داشتم!!

موقع افطار یه جاییم درد میکرد که بعدها فهمیدم وجدانم بوده!!(خوب شد سر یخچال که بودم درد نگرفت!!!)خلاصه خوشحال از اینکه همه فکر میکردن من روزمو کامل گرفتم و ابراز احساسات دیگران که مبنی بر بزرگ شدنم بود رو میشنیدم٬ مامان قشنگم موقع خواب بهم گفت:<< اگه میخوای فردا سحرم بیدارت میکنم به شرطی که مثل بقیه صبر کنی بعد از افطار زولبیا بامیه بخوری!!!>>

امان از دست مامانا که نمیشه هیچی رو ازشون مخفی کرد! و این اولین و آخرین باری بود که به خودم و خدا دروغ گفتم...

دوستتون دارم٬ مواظب خودتون باشین٬ التماس دعا...