ماهی سر آشپز!

مسلام به همه ی دوستان عزیزم.

اول از همه چهارده شهریور، تولد دوست عزیزم آقا محسن رو بهش تبریک می گم و از اینکه همیشه با نظرات مهربانانه و منتقدانه خودش، وبلاگم رو همراهی می کنه ازش نهایت تشکر رو دارم.

امیدوارم طول عمر با عزت داشته باشی.

خب دوستان گلم، امیدوارم حالتون توپ توپ باشه. اونایی که روزه گیرن طاعاتشون قبول و اونایی هم که نیستن بگیرن!

چه خبرا؟ ایام به کام هست؟

من که چون مامان تهرانه و با بابا و داداشم هرسه روزه می گیریم، کارای خونه رو باید انجام بدم واسه همینم کم میام اینجا. یعنی در واقع یا مشغول کارای خونه داری هستم یا خوابم!!

نمیدونم چرا انقده همش می خوابم! خداروشکر که نه گرسنه می شم و نه تشنه. فقط هیچ کاری برای انجام دادن پیدا نمی کنم.

وای که نمی دونین چه کدبانویی شدم واسه خودم!

غذاهارو از روی دستوری که مامانم برام نوشته درست می کنم. اولش خیلی سختم بود اما دیگه کم کم راه افتادم! قبلا پیچیده ترین غذایی که درست می کردم املت بود! تازه اونم با کلی غر زدن و نق زدن و از زیر کار در رفتن! اما ببینین جبر روزگار با من چه کرد که حالا مثل یک فقره انسان خودم می رم توی آشپزخونه و تا غذا حاضر نشده از اونجا جم نمی خورم!

غذاهایی که درست کردم به قرار زیر می باشد:

ماکارونی: جهت ناهار – بی نمک!

چلو مرغ: جهت سحری – برنج زنده بود و ته دیگش سوخت!

پلو خورشت قیمه : جهت سحری – ته دیگش جزغاله شد!! – یک ردیف از لپه ها چسبید ته قابلمه و کربن شد!

جالب اینجاست که بابا و داداشی می خورن و صداشونم در نمیاد! تازه کلی تشکر و تعریف و اینا هم می کنن!! البته شایدم واسه اینه که نذاشتم ته قابلمه ها رو ببینن!!!

خلاصه که فیلمیه اینجا و جاتون حسابی خالیه واسه روحیه دادن به من! کم کم دارم دچار نوعی اعتماد به نفس کاذب هم می شم تازه! احساس سرآشپزی بهم دست داده ناجور!

قراره بابا بره دنبال مامان و بیاردش. فکر کنم دیگه ظرفیت معده ش واسه دریافت کربن، تکمیل شده!!

اما خداییش تنهایی همه کارا رو انجام دادن خیلی سخته! اونم واسه من که شاید 2ساعت هم در سال توی آشپزخونه نمی رفتم!

تازه وقت افطار که هم باید چایی رو آماده کنم هم غذا رو و هم سایر وسایل افطاری رو! من که یه زمانی از شعاع یک کیلومتری اجاق گاز رد نمیشدم، الان عین این زنایی که پونزده تا بچه دارن می رم وامیستم پای گاز! البته همچنان از چیزایی مثل کبریت زدن و شعله ی گاز می ترسم ولی چاره ای نیست!

خب دیگه خیلی آه و ناله کردم بسه دیگه!

تازگی یه مطلب باحال توی یه وبلاگی دیدم که خیلی بامزه بود. این پست رو به نقل از نویسنده ی اون وبلاگ که یه پزشک جوان بود می ذارم براتون. واسه خودم که خیلی بامزه بود امیدوارم شمام خوشتون بیاد.

همین جا و در همین لحظه از قانون کپی رایت حلالیت می طلبم!

(والبته از اون آقای دکتر!)

بیمارستان اطفال.کودکی با شکایت استفراغ.ساعت مراجعه:۴.۳۰ دقیقه صبح

ـ خانم جان!این آمپول ضد استفراغ را میزنی.میشینی بیرون.نیم ساعت بهش هیچی نمیدی.بعد ازنیم ساعت خیلی کم بهش آب یا شیر  میدی.بعدش بیا من بهت بگم چکار کنی.

(بعد از یک ساعت در حالتی که از غیبت کبرای مادر در تعجبم سری به نیمکتهای جلوی بیمارستان میزنم.کودک بر سینه مادر خیمه انداخته و بسان شیر دوش می مکد و ول کن قضیه نیست.مادر که نگاه متعجب من را میبیند در کسری از ثانیه ارتباط مادی و معنوی خود را با شیرخوار قطع می کند.شیرخوار هلپی همه شیر را به صورت ماده ای شکیل موسوم به پنیرک بالا می آورد.من که تمام زحمات خودم را بر باد فنا می بینم,سیمهایم قاطی میکند)

ـ ااااا,خانم جون,من بهت میگم یک ذره شیربده,تو مثل بقره سینه را چپوندی تو دهن این بنده خدا!تو اگه به من هم این همه شیر میدادی,من هم بالا می آوردم.

(در این لحظه نگاه غضبناک شوهر که مانند بوفالوی خشمگین به من خیره شده,اینجانب را از ادامه جملات منصرف می کند.سریع جملات کذایی را که گفتم در ذهن مرور می کنم.یک ذره,بقره,اگه به من هم شیر میدادی.تازه فهمیدم سوتی اصلی را کجا دادم.در پی جبران برمیام) : 

ـ البته با شیشه!!

پ.ن:

باز داریم می ریم تهران! جدی می گم! 

خودمم هنگام اتمام نگارش این سطور فهمیدم! 

 با بابا و داداشم.شایدم من نرم. اگرم رفتم 

 زودی میایم. جمعه بر می گردیم.  

سر می  زنم بهتون.

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا به زودی...