اعلامیه جهانی!

سلام بچه ها!

خوبین؟ سالمین؟ شنگولین؟ امیدوارم که همینطور باشه.

اول از همه بگم که ماجرای آقا دزده بالاخره تموم شد! 

. 

یه روز عصری مامان و همسر طرف اومدن توی فروشگاه و شروع کردن به خواهش تمنا برای رضایت.آقا از تیپشون براتون بگم! مانتوهای کوتاه و به شدت، به شدت تنگ! آرایش از سروصورتشون می چکید! یعنی منکه دختر بودم روم نمیشد به اینا نگاه کنم چه برسه به بقیه ی کارمندا!  آقای ناصری هم گفت پنج روز دفترم تعطیل بوده میشه صدوپنجاه هزار تومن، پنجاه هزار تومن هم به ماشینم خسارت خورد(روز دستگیری) میشه دویست هزار تومن با اصل پولم میشه مجموعا سیصد تومن. این پول رو بیارید تا من رضایت بدم! اونا هم گفتن به خدا ما نداریم و بدبختیم و اینا!تازه مامانه برگشته میگه حواستون باشه این پولی که می خواین از ما بگیرین خوردن نداره!!! ناصری هم گفت من که نباید جبران بدبختی شمارو با پول زحمتکشی خودم بکنم. پس پول دزدی خوردن داره؟! خلاصه ردشون کرد رفتن. فقط به دختره که خیلی التماس می کرد گفت دخترم تو باید از همه بیشتر بخوای که شوهرت توی زندان بمونه. چون اون با یه دختر قرار گذاشته بود که گیر افتاد. دختره هم گفت من چهار ساله عروس اینا شدم هیچ خیری از زندگیم ندیدم. البته به قول یکی از همکارا می گفت از سر و وضع اینا معلومه که پسره یه طرف می پره دختره هم یه طرف. این وسط فقط مونده بچه شون که یه دختر خیلی ناز بود مثل عروسک... واقعا جای تاسف داشت...

خلاصه روز بعدش طبق صحبتهایی که من و آقای ناصری باهم داشتیم و پیامی که مامانم داده بود که کار دنیا حساب نداره شاید یه روزم کار ما به یکی گیر کرد، قرار شد به دویست تومن رضایت بدیم. فردای اون روز با دویست هزار تومن پول اومدن و آقای ناصری رو بردن دادگستری و بعد از تحویل پول، رضایت گرفتن. آقای ناصری اصرار داشت که این صدتومن بالابود حق منه و می خواست به من بدتش که منم طبیعتا قبول نکردم و گفتم من برای پول این کارو نکردم... بدین ترتیب ماجرا ختم به خیر شد! 

البته من درتمام این مدت و در حضور افراد این خانواده٬ در سکوت کامل و آرامش فقط تماشا می کردم...

و از شهامتی که به خرج دادم و البته یاری خدا٬ واقعا راضی بودم 

.

.

.

*************************************

یادتون میاد چند وقت پیشا گفتم تو اتاقمون مورچه یافت شده؟! حالا باید بگم تو اتاقمون گاهی آدم هم به چشم میخوره! بله! تمام اتاق به دستان توانمند مورچه ها تسخیر شده و ما مکافاتی داریم با زندگی در این اتاق.

تا اینکه دیروز که از سر کار برگشتم خونه، دیدم کلا دکوراسیون اتاق عوض شده! خواهرم گفت همه ی وسایل اتاق رو ریختم بیرون و حسابی جارو و گردگیری و در نهایت یه سمپاشی اساسی. نه تنها اینجا، که کل خونه زندگی رو سمپاشی کرده بود. البته منظورم از سم، همون گردهای بی بو برای حشرات ریز مثل مورچه هستش.  

تا الان که مورچه ای به چشم نخورده. امیدوارم کلا ریشه کن شده باشن. اوائل تا یه دونه مورچه توی خونه میدیدم، کلی هواشو داشتم و تا مقصد همراهیش میکردم، اما الان بدون عذاب وجدان آنچنانی، همه شونو له می کنم! آخه بی وجدانا تازگی گاز هم می گرفتن! 

 . 

  .  

.

خلاصه که از همینجا و همین تریبون جهانی اعلام می دارم از کشتار مورچه ها اصلا ناراحت نیستم و متقابلا این حق رو به مورچه های سراسر جهان می دم که چنانچه من یا خواهرم وارد حریم خصوصی اونها (ازجمله کمد لباسهاشون) شدیم، مورچه ها این حق رو دارن که مارو له و یا سمپاشی کنند و اینجانبان تعهد می دهیم که هیچگونه اعتراضی نداشته باشیم. 

من الله توفیق!

************************* 

یکی از همکلاسی های دوران دبیرستانم که چند ماه هم از من کوچیکتره٬ تا ده دوازده روز دیگه زایمان میکنه! 

برای سلامتی خودشو بچه ی نازش که پسره و احتمالا اسمش بشه «علی» دعا کنین.  

 . 

. 

دلمان برای دوقلوهای نازنینمان بسیار و بسی تنگولیده است. 

امیدوارم هرچه زودتر ببینیمشان! 

صدای ذوق کردنها و آوازهای کودکانه شان را که از پس گوشی تلفن می شنویم دلمان غنجولک می رود!

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا به زودی...