تولد مامان خانومی مبااااااااارک!

جدیدترین اخبار و عکسها و شیرین کاری های جوجه های نازنین مارو می تونین از وبلاگ خواهر گلم٬ مامان دوقلو ها پیگیری کنین!

دوستان گلم سلام. حال و احوال چطوره؟ همگی خوب و خوش هستید؟

امیدوارم همینطور باشه.

چه خبرا؟ اوضاع رو به راهه؟ منو نمیبینین خوشحالین؟!

امیدوارم هفته ی خوبی رو گذرونده باشین.

منم خوبم و مثل همیشه مشغول کار و زندگی دیگه...

البته از دیروز پنج شنبه که تعطیل شدم تقریبا به مدت یک هفته تعطیل هستم.

مدیر شرکت یه سفر به تهران براش پیش اومد و منم به مرخصی اجباری-زوری فرستاده شدم! کلی هم از این بابت خوشحالم و میتونم یه چند روزی پشت سر هم صبح ها دیر از خواب پاشم و نهار به همراه خانواده باشم.

مامان هم که شنبه رفت تهران پیش آبجی و جوجه ها که خب اگه خدا بخواد قراره سه شنبه همشون باهم بیان پیش ما و این مرخصی شانسی واقعا به موقع بود! 

دیروز پنج شنبه بیست و یکم آذرماه

 تولد مامان قشنگم بود  

 و شب همگی باهم تلفنی بهش تبریک گفتیم. 

 ایشالا وقتی هم برگشت کلی بهش جایزه ی تولد میدیم!
الهی قربونش برم دلم براش یه ذره شده...

یکی دو روز پیش هم خواهرم از تهران عکسهای جدید جوجه ها رو برامون فرستاد!
واااااااااااااااااااایییییییی که خاله فداشون شه! نمیدونین چقدر خوشگل شدن!

قربون خنده هاشون برم که وقتی شروع می کنن به ذوق و خنده های بلند بلند، خواهرم فوری زنگ میزنه اینجا و ما همگی دور تلفن جمع می شیم و صداهای نازشون رو می شنویم و براشون غش می کنیم. 

 وای که چقده راه دور بَده هاااا!!!

.

این از اخبار منزل!

.

.

از اخبار محل کار هم خواسته باشید همه چیز طبق روال عادی خودش پیش میره. حالا اگه بخوام باز یه چیزی بگم که این فاطمه خانوم بر می گرده بهم میگه شما که همه مشتریاتون یه چیزیشون میشه!! خب چی کار کنم من آخه؟!!

خب بعضی ها یه چیزایی می گن و یه رفتارایی دارن که کلی باعث انبساط خاطر یا گاهی انقباض خاطرمون میشه!

.

اول یه دونه انقباض می گم بعد هم یه انبساط!

.

.

یه روز یه خانومه ای اومد توی فروشگاه و گفت میشه از این (کارت ملی) یه دونه فتوکپی برام بگیرین؟!!

شاید براتون سوال پیش بیاد که چرا ملت از ما فتوکپی می خوان درحالیکه کار ما فروش این دستگاههای اداریه؟ خب جواب کاملا واضحه! از اونجایی که فروشگاه ما مثل آکواریوم هستش و تمام شیشه، مردم هم دستگاههای فتوکپی رو می بینن و بدون توجه به تابلو، فکر می کنن که ما دفتر فنی هستیم! منم که خب رقت قلب و مهربونی و خانومی و همنوع دوستی و غیره ام بر هیچکدومتون پوشیده نیست، هیچکس، مخصوصا افراد مسن رو رد نمیکنم و کارشون رو براشون انجام میدم. حالا اگه گفتین کارشون رو با چه دستگاههایی انجام میدم؟!!

با دستگاههایی که شرکت ها یا اداره ها و نهادهای دولتی یا خصوصی جهت تعمیر یا سرویس میارن اینجا و بخش تعمیر هم بعد از اینکه کارشون تموم شد، دستگاهها رو میارن میذارن توی فروشگاه تا صاحبانشون بیان ببرنشون!

منم تا صاحبان محترم دستگاهها بیان، با همین دستگاه ها برای مردم فتوکپی و پرینت و این کارا رو انجام می دم و گاهی که مقدار کم باشه پول هم نمیگیرم! دستگاه بابام که نیست که! بعله! این بود شرح امانت داری بنده!

خلاصه خانومه گفت از این کارت ملی برام یه دونه فتوکپی بگیر. منم در حین گرفتن فتوکپی ووقتی مشغول تنظیم جاش روی شیشه ی کپی بودم، چشمم افتاد به تاریخ تولد پسری که صاحب کارت ملی بود. متولد 1368. یه پسر جوون بیست ساله. وقتی یکی دوتا کپی براش گرفتم، مامانه نشست روی مبل و از تو کیفش یه پاکت در آورد و گفت : دخترم خیر ببینی اینایی که می گم رو روی این پاکت بنویس من سواد ندارم. منم که همینجووووووووووور حس نوع دوستی داشت از چشمام میزد بیرون، گفتم چشم و با خودکار منتظر حرفاش شدم. می دونین چی گفت؟! گفت بنویس : زندان دستگرد- بخش مواد مخدر- بند فلان و بعد هم اسم پسرش! با تعجب گفتم این کپی رو برا کجا می خواستین مگه؟! اشک توی چشماش جمع شد و گفت : «پسرم از دو-سه سال پیش معتاد شد. دوستاش گولش زدن. خیلی زود کارش از کشیدن مواد رسید به تزریق. هرچی تو خونه داشتم فروخت. باباشم که چند ساله گم و گور شده. آخرین باری که از خونه رفت بیرون، خودم زنگ زدم به پلیس لو دادمش و پاتوقش رو به پلیس نشون دادم و پلیس جلوی چشمای خودم پسرم رو گرفت و برد زندان.» بعدشم زد زیر گریه. حالا منم دل نازک! نزدیک بود دیگه اشک منم دربیاد. انگاری خودش فهمید که گفت : «تو رو هم ناراحتت کردم دخترم. خیلی وقت بود برای هیشکی درد دل نکرده بودم. هیشکی با من حرف نمیزنه و بهم محل نمیذاره.» بعد هم کیفش رو درآورد که پول بده که ازش نگرفتم و رفت...

خیلی دلم براش سوخت.

تا آخر وقت کاری، به این فکر می کردم که ببین بعضی وقتها کار دنیا به کجا میرسه که یه مادر پسر جوان خودش رو تحویل پلیس میده... 

.

.

.

.

حالا یه انبساط هم براتون بگم!

هفته ی پیش بود منم با کله توی ترجمه ی یه فایل بودم، یه پسر بچه ی دبستانی اومد توی فروشگاه و گفت :« سلام! ببخشید شما عکس هم می تونین تغییر بدین؟» من و آقای ناصری با تعجب بهش نگاه کردیم و گفتیم:«منظورت چیه؟!» بعد اونم یه کارنامه از جیبش درآورد که نمره های بسیار درخشانی (بین9 تا 12) داشت و گفت:«می خوام نمره های این کارنامه رو عوض کنم!!!» ما دو نفر هم کلی خنده مون گرفته بود و در همین لحظه من یه فکر شیطانی به ذهنم رسید! گفتم آره عزیزم بده تا برات عوض کنم! تا آقای ناصری اومد اعتراض کنه با اشاره متوجهش کردم که نگران نباشه. بعد هم گفتم:« من میتونم این کارو برات بکنم اما فقط نمره هات انگلیسی نوشته میشه اشکالی نداره؟!» گفت:« نه! بابام بلده انگلیسی بخونه!» گفتم:« چرا می خوای به بابات دروغ بگی؟!» گفت:« خب آخه اگه نمره هامو ببینه دعوام میکنه.» گفتم:« به جای این کارا یه کم بیشتر درس بخون. تازه! انضباطتم که شده 17!!! هم درس نمیخونی هم شیطونی می کنی؟!!» گفت:« خانوم چقدر سوال می پرسی!!»

گفتم:« باشه ولی بالاخره بابت میفهمه که تو بهش دروغ گفتی!». بعد هم با خونسردی کارنامه شو براش اسکن کردم و با فتوشاپ هر نمره ای که می گفت به جای نمره ی واقعیش نوشتم. بعد ازش پرسیدم :«خودتم بلدی انگلیسی بخونی؟!» با حیرت گفت:«آخه اگه بلد بودم انگلیسی بخونم که نمره هام این نبود! من تو درسای خودمم موندم!». منم به جای اون توضیحات پایین کارنامه که می نویسه «فقط جهت اطلاع والدین است و هیچگونه ارزش دیگری ندارد» نوشتم: «آقای ...! نمره های واقعی پسر شما اونایی هستند که در خارج از کادر کارنامه تایپ شده و نمره هایی که انگلیسی نوشته شده، اونایی هستند که پسرتون آرزو داشته بهشون برسه! لطفا کمکش کنید چون ممکنه دفعه ی بعدی بخواد بهتون دروغ بگه!»

بعد هم یه پرینت ازش گرفتم و دادم دستش. بچه هه یه نیگا به کارنامه ش انداخت و نیشش تا بناگوش باز شد. بعد با تعجب گفت:«این شماره هایی که خارجی افتاده این کنار چیه؟!» منم مثل یه خالی بند حرفه ای گفتم:«اونا کدهای همین برنامه ای هستن که باهاش نمره هاتو عوض کردم !نگران نباش!!» پسره هم کلی ذوق کرد و کلی تشکر کرد و رفت....

بعله!

اینم از شیرین کاریه اخیرم!

خب دیگه خیلی وراجی کردم.

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا به زودی... 

پا تو ورق اینکه گربه ی پدیده اینا مرد