فعلا با اجازه!

سلام.

با اجازتون امروز عصر عازم مشهدالرضا هستیم. نمی دونم دقیقا کی برمی گردیم اما تا قبل از ماه رمضان میایم چون کلاسای دانشگاهم از بیست و چهارم شروع می شه. امیدوارم همتون صحیح و سالم بمونین تا من برگردم. شیطونی نکنینااااااا! برای منم دعا کنین تا منم اونجا براتون دعا کنم(معامله ی پایاپای!!)

اینم یه هدیه ی دیگه که اصل داستان لبخند خداست.برای طولانی نشدن پست از نوشتن متن اصلی خودداری می کنم و فقط ترجمه اش رو می ذارم. امیدوارم خوشتون بیاد...

لبخند خدا

لوئیز ردن، زنی بود با لباس های کهنه و مندرس و نگاهی مغموم.وارد خوارو بار فروشی محله شد و با فروتنی از صاحب مغازه خواست تا کمی خوار و بار به او بدهد. او به نرمی گفت شوهرش بیمار است و نمی تواند کار کند و شش بچه شان بی غذا مانده اند.

جان لانگ هاوس، صاحب مغازه، با بی اعتنایی محلش نگذاشت و با خشونت خواست که او را بیرون کند.زن نیازمند، درحالیکه اصرار می کرد گفت:«آقا!شما را بخدا کمکم کنید!به محض آنکه توانستم پولتان را می آورم.» اما جان گفت نسیه نمی دهد.

مشتری دیگری که کنار پیشخوان ایستاده بود و گفتگوی آن دو را می شنید به مغازه دار گفت:« ببین خانم چه می خواهد، حسابشان با من!»

صاحب مغازه با اکراه گفت:«لازم نیست، خودم می دهم! لیست خریدت کو؟»

لوئیز گفت:« اینجاست.» 

- «لیستت را روی ترازو بگذار! به اندازه ی وزنش هرچه خواستی ببر!»

لوئیز با خجالت یک لحظه مکث کرد، از کیفش تکه کاغذی بیرون آورد و رویش چیزی نوشت سپس آن را روی ترازو گذاشت. همه با تعجب دیدند کفه ی ترازو پایین رفت!

خواروبار فروش باورنمی کرد! مشتری اما از سر رضایت خندید.

مغازه دار با ناباوری شروع به گذاشتن جنس در کفه ی دیگر ترازو کرد و آنقدر چیز گذاشت تا کفه ها برابر شدند. مغازه دار با دلخوری کاغذ را برداشت و روی آن را بلند خواند. کاغذ لیست خرید نبود، دعای زن بود که نوشته بود:«ای خدای عزیزم! تو از نیاز من با خبری،خودت آن را برآورده کن!»

مغازه دار با بهت جنس ها را به لوئیز داد. لوئیز خداحافظی کرد و رفت.

مشتری یک اسکناس پنجاه دلاری به مغازه دار داد و گفت:«تا آخرین پنی اش ارزشمند است.»

Only God knows how much a sincere and pure prayer weighs…

فقط اوست که می داند وزن دعای پاک و خالص چقدر است...

*****التماس دعا*****